Miniaturka ,,Po prostu mnie kochaj''

#1

Po prostu mnie kochaj

Szłam uliczkami Londynu, nie rozglądałam się wokół, szłam prosto przed siebie. Co chwilę wpadałam na ludzi, ale nie przejmowałam się tym, nawet ich obelgami skierowanymi do mnie. Cały czas byłam zamyślona nad tym co przed chwilą powiedziałam. Jedna chwila słabości a tyle konsekwencji. Jedna chwila uniesienia z Draco… Tak z Dracao… Za pewne Ron mi nie wybaczy, ale ja nawet nie jestem pewna czy chcę, żeby mi wybaczył.

Ta chwila, gdy Malfoy trzymał mnie w ramionach. Dalej nie mogę przestać czuć jego silnych ramion na sobie, jego oczy wpatrzonych we mnie, jakbym była dla niego czymś więcej, nie tylko przygodą na jedną noc. To nie było w jego stylu. Przyjaźniliśmy się od zakończenia Hogwartu, ale nie spodziewałam się, że z naszej przyjaźni wyjdzie coś więcej. Lubiłam z nim rozmawiać zawsze kierował w moją stronę jakąś obelgę, ale już nie takie, jak te kiedyś, te były żeby mnie roześmiać, były takie ,,przyjacielskie’’ nie obrażały mnie.

Wyciągnęłam z kieszeni telefon i kolejny raz próbowałam dodzwonić się do Rona, ale nic. Nie odbierał moich połączeń od kilku godzin….

Wczoraj zorganizowaliśmy z Ronem przyjęcie dla przyjaciół w naszym mieszkaniu, zaprosiliśmy Harry’ego, Ginny i Malfoy’a. Gawędziliśmy trochę, śmialiśmy się i piliśmy. Ginny wypiła trochę za dużo, z resztą jak my wszyscy, jedynie Harry nic nie pił, który około pierwszej w nocy wyszedł z Ginny stwierdzając, że dla jego dziewczyny to już wystarczająco. Ron, poszedł wyprowadzić jeszcze przed snem Puszka- naszego psa. Gdy tylko drzwi się za nim zatrzasnęły Draco poprosił mnie do tańca. Zgodziłam się i lekko do siebie przytuleni chwialiśmy się na ,,parkiecie’’. Potem z głośników radia poleciała wolna ballada. Draco cały czas wpatrywał się w moje oczy ja w jego. Czułam, jak dreszcze przechodzą stopniowo po moim ciele. Chwilę później Malfoy bez ostrzeżenia ,,zaatakował’’ moje usta. Przez moment byłam przerażona jego czynem, ale szybko pogłębiłam pocałunek. Rozchyliłam usta zapraszając go do siebie. Nie był to delikatny pocałunek, ale pełen pasji, narwany i z pewnością nie delikatny. Lekko pijani próbowaliśmy usiąść na sofie, ale nie udało się i z impetem runęliśmy na dywan. Położyłam się na plecach. Draco oderwał się na chwilę ode mnie. Spoglądał mi w oczy przez chwilę. Widziałam, że chce mi dać chwilę namysłu, gdyby chciała się wycofać. Nie wiem czy to wina alkoholu czy mojej głupoty… Złapałam go za włosy i przyciągnęłam do siebie mocno, by znów smakować jego ust na nowo… i na nowo. Blondyn podpierał się na jednej ręce, żeby mnie nie przygnieść a drugą powoli rozpinał moją koszulę. Wiedziałam do czego zmierzał i nie przeszkodziłam mu… Ba nawet mu pomogłam poodpinać guziki. Podniosłam się na chwilę, by zrzucić górne odzienie. Zostałam w samym czarny staniku. Nie pozostałam dłużna mojemu ,,kochankowi’’ i chwilę później odsunęliśmy się od siebie by mógł zdjąć koszulkę polo. Zagapiłam się na jego klatkę piersiową a raczej na jego mięśnie. Nie czekając dłużej przysunął się do mnie i zaczął pocałunkami od ust zjeżdżać w dół. Znów znalazłam się na podłodze leżąc. Hormony buzowały we mnie. Draco odpiął guzik moich dżinsów i zaczął je zsuwać z moich nóg. Znów popatrzył na mnie kiwnęłam potakująco. Zabrał  się więc od zdjęcia mi stanika. Zaczął całować moje piersi na przemian je ugniatając. We mnie się gotowało. Nie mogłam czekać już dłużej. Nakazałam mu się spieszyć. Zdjął pospiesznie swoje dolne ubranie a ja zdjęłam swoje i po chwili czułam go w sobie. Draco szeptał mi do ucha czuła słówka a ja jęczałam zadowalając się aktualną chwilą. Znowu zaatakował moje usta, i piersi pogłębiając moje odczucia i tym samym doprowadzając mnie na szczyty wytrzymałości.

Nagle drzwi się otworzyły… Do pokoju wparował Ron odciągając Malfoya ode mnie. Zaczął krzyczeć obelgi w stronę jego i moją. Przywalił nawet Draco, ale ten nie był mu długo winny….

Łzy znowu spływały po moich policzkach. Poczułam, jak telefon wibruje w tylnej kieszeni. Spojrzałam na ekran. Dzwonił Draco. Wcisnęłam czerwoną słuchawkę. Chwilę później przyszedł sms.

~Martwię się o ciebie. Musimy porozmawiać. D.

Rozmowa? Pewnie w tej sytuacji to najlepsze rozwiązanie, ale ja na razie nie mam na nią ochoty. Może, jak przemyślę wszystko wyda mi się łatwiejsze? Bo na razie, jakoś tego nie czuję. Weszłam do mojego ulubionego miejsca, gdzie zawsze panowała cisza i spokój- biblioteka. Wzięłam z półki pierwszą lepszą książkę i usiadłam w najdalszym kącie. Tak naprawdę nie miałam oczywiście zamiaru czytać.

Skupiłam się na odczytywaniu sygnałów, jakie daje mi serce, ale nie umiałam ich odczytać… Ron, kochany przyjaciel, przyjemnie się z nim rozmawia, spędza leniwe niedziele, ale może tylko przyjaciel? Odkąd sięgam pamięcią Draco, wywoływał u mnie drżenie kolan i wypieki na twarzy, gdy dłużej na mnie patrzył, ale to Draco. Mężczyzna, który przez całe życie zaliczył około 100 kobiet i był śmierciożercą… Nie nadaje się na faceta życia, nie to co Ron, ale Ron… Dlaczego to takie trudne! Najlepiej chyba zrobię, jeżeli porozmawiam poważnie z Ronem i… I coś z tego wyjdzie.

Chwilę później znowu czułam wibrację. Znowu dzwonił Draco.

-Hermiona! Na Dumbledora co się z tobą dzieje, wiem, że po tym co się wydarzyło pewnie nie chcesz mnie widzieć, ale… Jesteś tam w ogóle?- spytał

-Tak jestem. Draco to nie tylko twoja wina, moja też. Nie wiem na razie co o tym sądzę, nie powinno się to wydarzyć! Mam nadzieję, że Ron mi wybaczy, bo inaczej…

-Rozumiem…- westchnął przerywając mi- Jeżeli tylko chcesz to wstawię się za ciebie do Rona

-Nie Draco! Lepiej nic nie rób, bo tylko to popsujesz. To co się stało… Stało się, ale zapomnijmy o tym… zakończyłam nie czekając na jego reakcję

Zdecydowanym krokiem udałam się do mojego i Rona mieszkania. Otworzyłam drzwi kluczem i zastałam rudzielca siedzącego opijającego się pozostałościami alkoholowymi z wieczora zeszłego dnia.

-Ron…- zaczęłam cicho

-Wróciłaś! Wiedziałem, że do mnie wrócisz- bełkotał

Podszedł do mnie nagle, gdy ściągałam płaszcz.

-Co ty robisz?- zdziwiłam się, gdy zamachnął się nade mną dłonią

Pierwszy raz uniknęłam spotkania jego ręki z moją twarzą, ale drugi już nie. Złapałam się nagle za mój prawy policzek, który niesamowicie zaczął piec.

-Ty głupia suko! Nie można cię zostawić nawet na 5 minut, bo od razu pieprzysz się z byle kim!- zachwiał się i pchnął mnie

Upadłam na szklany stół, który pod naciskiem złamał się i moje całe ubranie było w małych odłamkach szkła. Wystraszyłam się. Zaczęłam płakać. Bałam się, jak nigdy. To nie był Ron, to był jakiś furiat.

-Ron proszę cię! Uspokój się- mówiłam przerażona

Próbowałam się podnieść, chłopak patrzał na mnie gniewnie. Wstałam czując ogromny ból w lewej ręce. Chyba złamana- pomyślałam.

-Ty dziwko!- zaczął znowu na mnie krzyczeć

Spanikowana odsunęłam się w najdalszy kąt salonu. Ron nadal się awanturował zrzucając wszystkie nasze wspólne zdjęcia z komody. Z każdym jego krokiem przesuwałam się coraz bliżej łazienki.

-Ron przepraszam! To…- nie umiałam znaleźć wytłumaczenia

-Ty kurwo!- cały czas mnie wyzywał a łzy nie przestawały wypływać mi z oczu

Poczułam, że znalazłam się w miejscu bez wyjścia. Awanturnik okrążył mnie.

-I co teraz?- podszedł do mnie mocno, z całych sił chwycił mnie za ramię

Pisnęłam z bólu. Próbowałam się wyrwać, ale to tylko podwajało ból uścisku. Przymierzając się do ucieczki poczułam pięść uderzającą mój policzek. Z bólu osunęłam się na podłogę. Zaczęłam jeszcze bardziej szlochać. Wygląda na to, że to jest moja kara za zdradę…

-Ty... Ty dziw…ko- bełkotał

Podniosłam się i na czworakach z bolącą ręką starałam się, jak najszybciej uciec, do innego pokoju. Nie miałam szans uciec drzwiami… Szkło było rozsypane wszędzie jeszcze przewalone meble. Nie udałoby mi się.

-Proszę Ronald przestań, skarbie- szlochałam

Nagle usłyszałam, jak ktoś puka do drzwi. To był jedyny ratunek, ale miałabym donieść na Rona?

-Zamknij się- uderzył pięścią w blat kuchenny

Pukanie do drzwi zmieniło się w walenie do drzwi.

-Masz być cicho!- wyseplenił

Ktoś nie odpuszczał i uderzał w drzwi. Nagle ktoś wszedł. Ron szybko zmniejszył dystans między nami i zatkał mi usta dłonią.

-Hermiona!- usłyszałam czyjś głos

-Tu jestem!- krzyknęłam i pożałowałam, bo znowu zostałam uderzona, tym razem nieszczęśliwie w oko

Blondyn szybko przybiegł do kuchni, gdzie zauważył chwiejącego się Rona z podniesioną na mnie ręką.

-Ty skurwysynie! Zostaw ją!- krzyknął Malfoy

Ron nie zdążył się nawet obrócić w stronę dochodzącego głosu. Oberwał z pięści prosto w nos. Draco nie dał za wygraną , i gdy rudy przewrócił się ten i tak przywalił mu jeszcze kilka razy. Zrobiło mi się słabo od nadmiaru krwi wyciekającej z nosa i buzi Rona. Kilka zębów leżało na podłodze.

-Draco starczy!- stęknęłam wstając

Odciągnęłam go lekko.

-Uspokój się. Koniec!- krzyknęłam co dopiero podziałało na chłopaka w amoku

Odwrócił się do mnie pospiesznie.

-Ja pierdole! Kto ci to zrobił?- zapytał- Ten bydlak?

Kiwnęłam potakująco głową.

-Masz jakiś lód w lodówce?

-Powinien być- próbowałam się uspokoić

Chwilę później przyniósł saszetki z lodami. Kazał mi położyć się na łóżku w sypialni. Przyłożył mi lód delikatnie do oka i policzków.

-Nie ma co, będziesz mieć wielkie siniaki. A co z ręką?- spytał

Pokazałam mu ją ostrożnie dotknął nadgarstka a ja od razu syknęłam.

-Chyba złamana- westchnął- Trzeba będzie jechać do szpitala

-A co z Ronem?- spytałam, gdy kolejne łzy spływały na moje policzki

-Gówno mnie on interesuję- warknął, chwilę później ochłonął- Chodź do mnie- powiedział otwierając ramiona

Przylgnęłam do niego. Objął mnie z całych sił ramionami. Głaskał mnie delikatnie po plecach. Płakałam, mocząc mu koszulę na wysokości piersi.

-Spokojnie- uciszał mnie- Nic ci już nie będzie- uspokajał mnie

Siedzieliśmy wtuleni w siebie, aż na progu stanął Ron, cały zakrwawiony.

-Odejdź od niej!- krzyknął na Draco

-Chodźmy stąd- wyszeptałam mu

Kiwnął głową. Podszedł do Rona, lekko go popchnął a ten od razu się przewrócił.

-Chodź Hermiona- zawołał mnie wyszliśmy przez zniwelowany salon

Założyłam szybko buty, płaszcz i szybko z Draco wyszliśmy z mojego mieszkania.

-Tak bardzo się o niego boje! Czuję, że to moja wina- westchnęłam schodząc po schodach

-Nie obwiniaj się!

-Ale czuję, że to moja wina

-Stój!- zatrzymałam się na jego słowa

Złapała mnie za obie dłonie i obrócił do siebie.

-Popatrz na mnie- uniosłam głowę lekko do góry i popatrzyłam mu w oczy

-To nie twoja wina, że cię uderzył i pobił! Rozumiesz?- kiwnęłam głową- A teraz pojedziemy do szpitala, gdzie założą ci gips- znów potaknęłam głową- Chodźmy teraz do auta, bo jest zimno- zdjął szalik ze swojej szyi i owinął moją- Widzę, że się trzęsiesz- Przytulił mnie mocno, wtulając delikatnie moją głowę w swoją klatkę piersiową

***

Po długiej wizycie w szpitalu i tłumaczeniu się z moich siniaków Draco zabrał mnie do siebie domu.

-Draco jest jeden problem nie mam nic do przebrania się

-Zaraz się coś znajdzie-poszedł do sypialni i gdy ja siadłam w fotelu ten podał mi ręcznik, nową szczoteczkę do zębów i swoją bluzkę- Może być?- spytał

-Um… Jasne. Jestem taka zmęczona- westchnęłam

-Weź prysznic a ja przygotuję coś do zjedzenia i picia, naszykuję ci wszystko w sypialni, ja się prześpię w salonie na kanapie

Bez słowa poszłam do łazienki. Wyszorowałam włosy szamponem, który naszykował mi właściciel owej łazienki. Wytarłam mokre ciało ręcznikiem. Spojrzałam na moje odbicie w lustrze… Nic dziwnego, że pielęgniarki w szpitalu dziwnie się na mnie patrzyły… Dwa duże sińce na obu policzkach i jeden ogromny na oku. Ręka w gipsie… Jedno wielkie nieszczęście…

Ubrałam czarny T-shirt Draco, sięgał mi do połowy uda… Nie było najgorzej. Przeczesałam włosy grzebieniem i wyszłam.

-Poradziłaś sobie?- spytał

-Dlaczego to robisz?

-Ale co?- wyszedł z sypialni i podszedł do mnie

-Opiekujesz się mną, jakbym nie wiadomo kim była- popatrzyłam w jego stalowe oczy- Wpadasz do mojego mieszkania- ratujesz mnie, zawozisz mnie do szpitala- ratujesz mnie, mogłabym tak dalej wymieniać, ale… Nie muszę, bo dobrze wiesz, że jest tego więcej. Interesuje mnie tylko dlaczego to robisz? Masz poczucie winy? Myślisz, że to twoja wina, że Ron postąpił ze mną, jak postąpił- wskazałam na rękę

Draco się zawiesił, widziałam, jak zastanawia się nad odpowiedzią.

-Hermiona ja…- nie dokończył

Wpił się w moje usta, delikatnie trzymając moją twarz za policzki. Przez chwilę byłam zdezorientowana. Czułam jego miękkie usta na moich. Zagubiona nie wiedziałam co zrobić. Zaraz Malfoy odsunął się ode mnie zasłaniając swoje usta dłonią.

-Ja… Nie powinienem tego robić- wykrztusił z siebie, poszedł do kuchni, skąd powiedział jeszcze:- W sypialni masz naszykowaną kolację i ciepłą herbatę

-Draco?- zawołałam go a on odwrócił się

Podeszłam do niego. Popatrzyłam mu głęboko w oczy i zauważyłam, to co widziałam kiedyś w oczach Rona- świecące się ogniki. Oparłam się dłonią o jego brzuch, gdzie wyczułam mięśnie, które jeszcze bardziej podsyciły pragnienie poczucia jego ciepłych warg na moich. Stanęłam na palcach i pocałowałam zaskoczonego chłopaka. Od razu odpowiedział tym samym. Poczułam jego język, próbujący wtargnąć i odnaleźć mój. Pozwoliłam mu na to, i tak zaczęła się wojna. Chwilę później poczułam, jak pocałunkami schodzi po brodzie coraz niżej, do szyi, gdzie zatrzymał się trochę dłużej.

-Draco, proszę dokończmy to w sypialni wyjąkałam zdyszana po pieszczocie, jaką mi zadał

-Z największą chęcią, ale jesteś tego pewna na sto procent?- zapytał nie przerywając, co bardzo mnie rozpraszało w myśleniu

Kiwnęłam tylko głową.

-Już nie jesteś zmęczona?- spytał zjeżdżają pocałunkami na obojczyk

-Nieee- urwało mi się

Jedną ręką próbowałam zdjąć Draco szarą koszulkę, ale słabo mi to szło, więc pomógł mi i jednym ruchem zrzucił ją z siebie, wracając pocałunkami do moich ust. Dłonią zaczęłam gładzić jego umięśniony tors, który muszę przyznać ma niesamowity.

-Na Merlina, czy ty pod tą koszulką nie masz bielizny?- wymruczał

-Yhym

Pociągnął do góry owy T-shirt i zostałam naga. Czułam, jak Draco bacznie obserwuje moje ciało. Zaraz chwycił moje włosy w dłoń, podnosząc mnie, tak, że opasałam nogami jego biodra. Skierowaliśmy się do sypialni, gdzie zaraz delikatnie mnie ułożył. Rozczochrałam szybko jego włosy. Znowu zaczął zjeżdżać pocałunkami w dół. Delikatnie zaczął pieścić moje piersi. Nie wytrzymałam długo jego czułości.

-Draco! Proszę teraz…- urwałam zadowolona, że jasnowłosy zrzucił z siebie spodnie

Po jakże namiętnym ,,uniesieniu’’ Draco wyszedł z sypialni bez słowa zostawiając mnie samą. Nie chciałam, żeby mnie zostawił samą mogłabym znowu myśleć o Ronie a tego nie chciałam. Wstałam, owinęłam się białą narzutą i poszłam do salonu. Popatrzyłam na niego uważnie. Siedział na sofie z rękami opartymi na kolanach i z głową schowaną w dłoniach. Podeszłam do bliżej i usiadłam obok niego. Siedziałam chwilę. Zastanawiałam się co mogę mu powiedzieć.

-Draco?- zaczęłam powoli a ten podniósł głowę i spojrzał na mnie swoimi jasnymi oczami, w których zobaczyłam smutek?- Ja…

-Proszę zostaw mnie! Wiem, że jutro albo za kilka dni znowu pójdziesz do tego rudego kretyna, i jak nigdy nic zapewne wybaczy ci i będziecie żyć szczęśliwie. Ja nie powiem o tym co przed chwilą się stało… I zapomnimy o wszystkim…

-Czemu tak mówisz?- spytałam gdy po policzku poleciała mi łza

-Sam nie wiem. Na początku chciałem od ciebie czegoś więcej, ale potem zaczęłaś chodzić z tym idiotom, więc nie wiedziałem co zrobić i zostaliśmy przyjaciółmi. A wczoraj alkohol mi dodał sił i… I wiesz co się stało. Wyszedłem od ciebie z mieszkania i nie wiedziałem co zrobić. Tak bardzo byłem na siebie wściekły!- warknął- Nie wiem co się ze mną dzieje, teraz jeszcze to co przed chwilą stało. Nie panuję nad tym!

Znowu potok słów jakoś nie leciał mi na język. Nie wiedziałam co powiedzieć.

-Powiedz coś! Proszę- popatrzył na mnie smutnymi oczami

-Nie wiem co… Ale jedno wiem, nie wyobrażam sobie życia z Ronem. Jest u mnie skończony- oznajmiłam mu

-Możesz u mnie zostać, jak długo chcesz- zmienił szybko temat wstając na nogi i idąc w stronę łazienki

-Draco?- odwrócił się trzymając dłonią klamkę- Mogę cię o coś zapytać?

-Hm?- mruknął

-Kochasz mnie?- zapytałam prosto z mostu, co mnie samą zaskoczyło

Malfoy spojrzał na mnie uważnie. Wstałam a ten podszedł do mnie, spojrzał mi prosto w oczy.

-Nie wiem co to miłość Hermiona. Dobrze wiesz, jak traktowali mnie rodzice. W moim rodzinnym domu nie było czego takiego jak MIŁOŚĆ, ale jeżeli ta cała MIŁOŚĆ to, to, że gdy jesteś w pobliżu nie czuję tej cholernej pustki i osamotnienia, że gdy dotykasz mnie, nawet przelotnie to od razu poprawia mi się humor, a gdy opowiadasz o tym debilu to mam ochotę go zabić, nawet, gdy widzę że po prostu cię dotyka, już nie mówię o całowaniu. Jeżeli te czyny to MIŁOŚĆ… To tak Hermiona kocham cię nad życie!- zaśmiał się sam ze siebie

Zrobiło mi się ciepło na sercu. Sama kiedyś podkochiwałam się w Draco, ale byliśmy skłóceni a potem Ron zaczął okazywać zainteresowanie mną nie tylko, jak o przyjaciółce.

-Pocałuj mnie- powiedziałam a ten bez zastanowienia zrobił w to w najdelikatniejszy sposób w jaki umiał

Jego miękkie usta lekko ocierały się o moje. Zaraz oderwał się ode mnie.

-Co musiałbym zrobić, żebyś była ze mną? Wiem, że moja historia rodzinna, zachowanie odbiegają od ideału, ale… Kurwa! Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo cię chcę!- warknął lekko

-Po prostu mnie kochaj!- przytuliłam się do niego

Ronem będę się jutro przejmować. Dzisiaj nie chcę o nim myśleć.

-Chodźmy spać Hermiona. Dzisiejszy dzień jest zdecydowanie za długi- uśmiechnął się i pociągnął mnie za nie złamaną rękę- Jutro teleportuję się na pokątną i kupię ci jakieś eliksiry na siniaki i na tą złamaną rękę

Ułożyłam się wygodnie wtulona w Draco, czując wielkie szczęście i ciepło na sercu. Może ja sama nie wiedziałam co to miłość? Na pewno. Myśląc teraz o tym nie kochałam Rona. Zastanawiając się nad tym zmorzył mnie sen…

Obudziłam się następnego dnia sama w łóżku. Wstałam, ubrałam podkoszulek blondyna i poszłam do kuchni. Przygotowałam jakoś śniadanie. Kolorowe kanapki postawiłam na stole, jak i ciepłą kawę. W tym czasie przyszedł właściciel mieszkania.

-Cześć kocha… Hermiona

-Nie… Nie, powiedz to co miałeś powiedzieć- mruknęłam

-Kochanie- uśmiechnął się i pocałował mnie delikatnie

***

-Mamusiuuu- krzyknęła czteroletnia Olivia

-Skarbie- podeszłam do niej- Co się stało?

-James mówi, ze jestem mała- zasepleniła blondyneczka

-Nie prawda jesteś dużą córeczką tatusia- odezwał się Draco

-James nie mów tak- upomniała Ginny swojego siedmioletniego syna

Od dnia, kiedy Draco uratował mnie od Rona, kiedy pierwszy raz wyznał mi miłość minęło 7 lat, w ciągu których poślubiłam mojego Draco, stając się Hermioną Malfoy, urodziły nam się dwie córeczki Olivia i Minerwa, obydwie blondynki z jasnymi oczami, jedna czteroletnia a druga ma dopiero 2 miesiące.

Co do Rona żałował swojego zachowania, przepraszał mnie nie raz, ale urwałam z nim kontakt. Nie rozmawiamy ze sobą od kilku lat i tak jest dobrze…

Kilkanaście lat temu nigdy nie myślałam, że obdarzę miłością iście ślizgońską osobę a jednak…

Nigdy nie da się zaplanować miłości… I nigdy nie da się o miłości zapomnieć…

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

♥ Przpraszam za tyle błędów w ost. rozdziale, mam nadzieję, że w tym ich jest mniej lub w ogóle ich nie ma ;p

♥ Przepraszam również za opóźnienie tej miniaturki

♥ Dziękuję i proszę o więcej tak motywujących komentarzy :)

♥ Mam zamiar pisać miniaturki nie tylko o Dramionie, ale i o Sevmione

♥ Rozdział 3 pojawi się wkrótce